Komentarze: 0
Jestem nowa i postanowiłam coś napisać i się podzielić z wami :))
Niecałe dwa miesiące temu zamknęli mojego chłopaka. Jestem sama za granicą i nie bardzo sobie z tym radze. Wszyscy dookoła mówią, że będzie dobrze, że mam się nie przejmować, ale nikt nie był w takiej sytuacji jak ja teraz. Najgorsze jest chyba to, że nie mam poczucia bezpieczeństwa, a rodzina jest daleko.. Tęsknię za nim i za rodzina. Nie rozumiem dlaczego wszystko co złe spotyka mnie. Nie potrafię nawet listu mu napisać, bo nawet nie wiem co bym miała napisać. Może to głupie, ale zabieram się już do napisania tego listu tydzień i za każdym razem jak biorę kartkę to emocje są silniejsze i tonę łez wylewam. Najgorsze są noce i wieczory ciężko jest zasnąć a jak już zasne to budzę się rano wcześnie i znowu rozmyslam. Co to będzie dalej? Czy poradzę sobie tutaj sama.. Myślałam, że jak wyjadę za granicę to zacznę życie na nowo, ale wcale tak nie jest jest gorzej.. Siedzenie w domu też mnie dobija, ale tak naprawdę ja tutaj nawet nie mam koleżanki z którą mogłabym pogadać i której mogłabym się wyzalic.
Uciekam będę się starała opisywać każdy dzień. Pozdrawiam.